Kameralne okolice ulicy Arbuzowej

Budowa Miasteczka Wilanów. Krata blokuje drogę - przenoska.

 

W końcu docieramy do skrzyżowania ulicy Przyczółkowej i Alei Wilanowskiej. Pod przyczółkową przepust - długości ładnych kilkudziesięciu metrów. Równiez i tu nie ma problemów, aczkolwiek w środku jest dosyć ponuro. za przepustem nurt znów nieco przyspiesza. Otoczenie staje sie bardziej zielone. Mijamy ogródki.
Zabawa kończy się pod mostem prowadzącym ulice Kostki Potockiego. Na dole dośc nieprzyjemna krata. Dalej Park Wilanowski. Forsowanie kraty z ostro zakończonych prętów dmuchanym kajakiem odpadło. Od drugiej strony parku strzeże solidny płot. Jest to miejsce najdłuższej przenoski na szlaku. Należy przenieśc się ulicami potockiego i Vogla około 500m do Jeziora Wilanowskiego. Brzeg jeziora jest silnie zarośnięty a dno zamulone. Płynąc jeziorem po lewej stronie mijamy ujście Potoku. Potok Służewiecki tuż przed ujściem ma widowiskowy wodospad.
Właściwie jeśli chodzi o Potok, to można tutaj zakończyć. Ale skoro już i tak bylismy na wodzie, zapadła decyzja o kontynuowaniu ekspedycji możliwie do samej Wisły.
Jeziorem Wilanowskim dopłynęliśmy do Kanału Sobieskiego, mijając zabytkowy kompleks pałacowy po lewej stronie. Kanał jest szeroki i bardzo malowniczy - własciwie można na nim zapomnieć, że jest się w Warszawie. Oba brzegi gęsto zarośnięte drzewami. Zwraca uwagę prawie całkowity brak nurtu.
Po około 1km napotykamy całkowicie otwarty jaz. Tuż za jazem po prawej stronie rzeka Wilanówka. Tutaj Kanał wpada do niej i dalej już Wilanówką płyniemy w stronę Wisły.
Rzeka jest mocno zarośnięta, momentami trudno znaleźć drogę. Powierzchnię pokrywa rzęsa, sa trzciny, grążele i cała masa innego ziela. Po lewej stronie wyrastają kominy EC Siekierki. Nad samą rzeką pojawiają się ogródki działkowe. Płynąc dalej mijamy mosty, linię kolejową do EC. Woda w rzece staje się coraz bardziej przejrzsysta i mniej zarośnięta a nurt coraz bardziej zdecydowany.
I nagle koniec, rzeka urywa się w miejscu. Jest to niestety wynik działalności człowieka. Rzeka nie posiada naturalnego ujścia - kolidowało ono z kanałem doprowadzającym wodę do EC Siekierki. Wody rzeki wpływają do Wisły najprawdopodniej rurami pod ziemią. Aby dostać się do Wisły należy pokonać wał i zrzucić się po drugiej stronie. Po drodze jeszcze trzeba sforsowac parkan zabezpieczający urządzenia hydrotechniczne należące do elektrociepłowni (wysiedliśmy niestety w samym środku jakiejś zamknietej strefy).
Pozostał kawałek Wisły. Popłyneliśmy tylko dlatego, zeby dostać się do jakiegoś autobusu. Po kilkunastu minutach wylądowaliśmy pod mostem Siekierkowskim, skąd powróciliśmy 148 o godzinie 14:14. Podsumowując w kilku słowach ten spływ. Potok generalnie jest drożny poza opisanymi powyżej kilkoma miejscami. Płynąc sprzętem nadmuchiwanym należy szczególnie uważać na ostre śmieci, np. butelki, które mogą zrobić krzywdę łódce (załodze też). Trasa mimo, iż leży w wielkim mieście, jest różnorodna i ciekawa. Oprócz fragmentów typowo miejskich, sa też odcinki bardziej przyrodnicze. Przed ewentualnym wypłynięciem warto sprawdzić jednak stan wody. Może okazac się zbyt niski. Warto też mieć czołówkę, która przyda się przy przechodzeniu przez przepusty pod drogami.
Stan sanitarny Potoku jest zgodnie z opiniami bardzo zły. Woda jest mętna, ma brązowy odcień, koryto jest mocno zaśmiecone. Kontaktu z wodą należy unikać. Bardzo negatywnie również wypada tutaj Jezioro Wilanowskie. Jego dno jest zanieczyszczone przez osady niesione przez potok. Woda ma zerową przejrzystość, Czarne osady denne uwalniają przy najdrobniejszym poruszeniu np. wiosłem gaz. Następnie w stronę Wisły stan wody się jakby poprawia. Prawdopodobnie mają na to wpływ trzy czynniki. Po pierwsze Potok zostawia znaczną część zanieczyszczeń w Jeziorze Wilanowskim. Po drugie poniżej jeziora wpływa Wilanówka, której wody są zapewne sporo czystsze z powodu rzadziej zaludnionego terenu zlewni. Po trzecie w końcu bogata roślinność koryta, szczególnie w okresie letnim, silnie natlenia wodę. Tworzą się w ten sposób dogodne warunki dla bakterii tlenowych, które rozkładają zanieczyszczenia do postaci gazowej, tym samym usuwając je z wody.
Kajak na tym szlaku jest widokiem niecodziennym i wzbudza zainteresowanie. Płynąc przyciągaliśmy spojrzenia i wzbudzlaiśmy uśmiechy. Komentarzy było niewiele, a jeśli już to dość życzliwe. Ze strony służb porządkowych nie napotkaliśmy trudności (zapewne dlatego, że w ogóle nie napotkaliśmy służb). Warto tutaj wspomnieć o pewnym jegomościu, na oko miłośniku tanich trunków, który kręcił sie przy Parku Wilanowskim. Ponieważ wpłynięcie do parku uniemożliwia krata, zapytałem typka co dobrego można zrobić tutaj z kajakiem. Pan uprzejmie i szczegółowo wyjaśnił gdzie przenieść łódkę i którędy na Wisłę. Nie okazał przy tym ani odrobiny zaskoczenia tym, że ktoś tędy płynie. A z jego szczegółowych tłumaczeń można było podejrzewać, że szlak już spływał wielokrotnie i zna go jak własną kieszeń.
Ogólnie najbliższy domu spływ, który miałem przyjemność odbyć i poprowadzić, dostarczył nam ogromnej frajdy i fajnych wspomnień. A ta mini relacja niech będzie drobną pomocą dla przyszłych naśladowców.